Maar wat zou hij, Fix, doen, wanneer hij eenmaal in de Vereenigde Staten was gekomen? Zou hij dien man loslaten? Neen, honderdmaal neen! Hij zou geen duimbreed van hem wijken, voordat hij de volmacht tot uitlevering had ontvangen. In elk geval, was er een gelukkig resultaat verkregen. Passepartout was niet meer bij zijn meester en na hetgeen de inspecteur van politie dezen had medegedeeld, was het van belang dat meester en knecht elkander niet weer zagen.

Ook Phileas Fogg dacht vaak aan zijn knecht, die op zoo zonderlinge wijze verdwenen was. Alles wel overwogen, scheen het hem zoo onmogelijk niet dat, tengevolge eener vergissing, de arme jongen zich op het laatste oogenblik aan boord van de Carnatic had begeven. Dat was ook de meening van mevrouw Aouda, die zeer het verlies van den eerlijken bediende betreurde, aan wien zij zooveel verschuldigd was. Het was mogelijk, dat men hem te Yokohama terugvond, en als de Carnatic hem daar had gebracht, zou het zoo moeielijk niet zijn hem op te sporen.

Tegen tien uur stak de bries op. Misschien zou het voorzichtiger zijn geweest wat zeilen te reven, maar de schipper besloot, na nauwkeurig den hemel te hebben bekeken, alles te laten gelijk het was. Bovendien, de Tankadere droeg haar zeilen gemakkelijk en alles was zoo ingericht, dat ingeval van nood onmiddellijk maatregelen genomen konden worden.

Tegen middernacht begaven Phileas Fogg en mevrouw Aouda zich naar de kajuit. Fix was hen voorgegaan en had zich op een der banken neergelegd. Wat de schipper en zijne matrozen betreft, deze bleven den ganschen nacht aan dek.

Den anderen morgen, 8 November, had de schoener bij zonsopgang meer dan honderd mijlen afgelegd. Herhaaldelijk werd de loglijn uitgeworpen, die aanwees dat de gemiddelde snelheid tusschen de acht en negen mijlen was. De Tankadere had groot zeil op, en alle zeilen stonden vol, en op die wijze kon zij haar maximum van snelheid bereiken. Als de wind in denzelfden hoek bleef, had zij alle kansen voor zich.

Dien dag verwijderde de Tankadere zich niet ver van de kust, waar de stroom haar gunstig was. Bovendien, de wind kwam van de landzijde, waardoor de stroom hier minder sterk was, een voordeel voor den schoener, want lichte schepen lijden het meest door den zwaren golfslag.

Tegen den middag ging de bries liggen en de wind liep naar het zuidwesten om. De schipper deed de vliegers bijzetten, maar na verloop van twee uren moest hij ze weer wegnemen, daar de wind weder opstak.

Fogg en de jonge dame, die gelukkig geen van beiden zeeziek waren, aten met smaak de ingelegde spijzen en de scheepsbeschuit. Fix werd uitgenoodigd om aan hun diner deel te nemen en hij moest het aannemen, daar hij wist dat een mensch even goed als een schip lading moest innemen; maar het hinderde hem. Te reizen op kosten van dien man, zich te voeden met diens eigen levensmiddelen, vond hij deloyaal. Nochtans at hij, niet veel, wel is waar; maar enfin hij at!

Toen echter het diner was afgeloopen, meende hij een woord met Fogg te moeten spreken. Hij riep hem terzijde en begon:

"Mijnheer...."

Dat "mijnheer" wilde hem bijna niet over de lippen; hij moest zich bedwingen om dien "mijnheer" niet bij zijn kraag te pakken.

"Mijnheer, gij zijt zoo beleefd geweest om mij den overtocht met uw schip aan te bieden. Maar, ofschoon mijn vermogen niet veroorlooft zoo veel uit te geven als gij, wil ik toch mijn deel...."

"Laten wij daarover zwijgen, mijnheer," antwoordde Fogg.

"Toch niet; ik stel er prijs op...."

"Neen, mijnheer," zeide Fogg op een toon, die geen tegenspraak duldde. "Dat behoort onder de algemeene kosten."

Fix ging heen; hij stikte bijna, en zich over de verschansing aan de voorzijde van het schip buigende, sprak hij den ganschen dag geen woord meer.

De vaart was snel en John Bunsby had alle hoop. Vaak zeide hij tot Phileas Fogg, dat men op den bepaalden tijd te Shangai wezen zou. Fogg antwoordde slechts, dat hij er op rekende. Bovendien, de geheele bemanning deed haar uiterste best. De uitgeloofde premie vervulde allen met lust en ijver.